W dniach 4 i 18 czerwca 1989 roku zostały przeprowadzone pierwsze częściowo wolne wybory parlamentarne w historii Polski po II wojnie światowej. Odbyły się one w wyniku i na zasadach uzgodnionych w trakcie rozmów Okrągłego Stołu. Wybranych zostało 460 posłów na Sejm PRL oraz 100 senatorów do nowo utworzonego Senatu PRL.

Przedstawiciele niedemokratycznych władz komunistycznych PRL zagwarantowali rządzącej „koalicji”, obejmującej PZPR i jej satelitów, obsadę co najmniej 299 (65%) miejsc w Sejmie. Pozostałe mandaty poselskie w liczbie 161 (35%) zostały przeznaczone dla kandydatów bezpartyjnych. Walka o te miejsca oraz walka o wszystkie mandaty senatorskie (100) miała charakter otwarty i demokratyczny. Do ubiegania się o nie dopuszczeni zostali równieĹź przedstawiciele róĹźnych środowisk opozycji demokratycznej, jednocześnie o te mandaty konkurowali takĹźe kandydaci jawnie wspierani lub nieformalnie popierani przez obóz władzy, reprezentanci róĹźnych organizacji społecznych i zawodowych, osoby niezaleĹźne. Wybory zakończyły się zdecydowanym zwycięstwem opozycji solidarnościowej zorganizowanej wokół Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. Kandydaci wspierani przez KO zdobyli wszystkie mandaty przeznaczone dla bezpartyjnych, a takĹźe objęli 99% miejsc w Senacie. Jednocześnie obóz PRL-owskiej władzy poniósł poraĹźkę, przy czym za najbardziej prestiĹźową klęskę uznano przegraną niemal wszystkich kandydatów z tzw. listy krajowej, obejmującej większość przywódców reĹźimu. W wyniku wyborów czerwcowych Polska stała się pierwszym państwem tzw. bloku wschodniego, w którym przedstawiciele opozycji demokratycznej uzyskali realny wpływ na sprawowanie władzy. Wybory te są uznawane za moment przełomowy dla procesu przemian politycznych w Polsce, zapoczątkowały zdecydowane przyspieszenie transformacji ustrojowej.